In mijn tijd als barkeeper/plaatjesdraaier in het Bohemia Jazz Cafe werd er ostentatief niets gedraaid van Oscar Peterson, Erroll Garner of Dave Brubeck, eigenaar Wouter vond dat maar easy listening jazz. Dat heeft mijn smaak toen absoluut wel beïnvloed, zelf was ik (toen) niet zo’n fan van de West Coast Jazz, Wout wel. Ik heb toen een keer een heleboel platen omgewisseld met andere die boven stonden, dat werd een succes met tenor-orgel groepen en ander stevig werk. Inmiddels staan Concert by the sea (Garner) en Time Out (Brubeck) en van Peterson vooral werk met Ben Webster (daar bewijst Oscar dat hij geweldig blues kan spelen) in de kast. Maar toch nieuwsgierig naar deze nu pas uitgebrachte cd “Con Alma” van het concert in Lugano in 1964. Hij wordt hier begeleid door zijn toenmalige trio met Ray Brown op contrabas en Ed Thigpen op drums.

De nummerkeuze is niet echt verrassend, maar ook niet doorsnee, het titelnummer “Con Alma” van Dizzy Gillespie, “Waltz for Debbie” van pianist Bill Evans, “My one and only love” van Guy Wood en Robert Mellin uit 1953, “I could write a book“ een klassieker van Rodgers en Hart, “It ain’t necessarily so” van Gershwin en “Blues for my lady” van Oscar zelf. Een min of meer voor de hand liggend programma met weinig verrassingen. Met zijn fabuleuze techniek en technische hoogstandjes weet Peterson zijn publiek op te jutten en uit het dak te laten gaan in de orde van grootte van een hedendaags fenomeen als André Rieu. Maar is het ook interessant als een belangrijk jazzconcert ? Ja en nee, het is een getuigenis van de geweldige technische kwaliteiten van Peterson en zijn populariteit bij het grote publiek, maar het is ook een bewijs van zijn gebrek aan originaliteit qua nummerkeuze maar ook een uit de weg gaan van enigerlei vorm van een nieuw oeuvre, o.k. Monk is waarschijnlijk niet zijn ding, hij kan het ook niet, maar met uitzondering van Bill Evans zijn er geen moderne componisten aanwezig.

Wel het klinkt vooral qua techniek en presentatie overdonderend en uitermate geslaagd, maar waar is de originaliteit die ik hoor bij een horde aan hedendaagse pianisten ? Technische perfectie vind ik zeker in de jazz van een minder belang, originaliteit qua nummerkeuze is hier ook afwezig en gezien de hoeveelheid waanzinnig goede pianisten die ik heb gerecenseerd en nog moet recenseren, valt deze vroegere piano icoon hier voor mij toch wel een beetje door de mand. Maar ik weet zeker dat velen het niet met mij eens zullen zijn en hier enorm van kunnen genieten, go ahead, no problem.

Jan van Leersum